Bestaan er nog erger dingen dan wanneer je als gerenommeerde Belgische rootsrocker je belangrijkste speeltuig, je gitaar, ontnomen wordt? Shit happens nu eenmaal en alsof de Corona pandemie nog niet genoeg is, verzeilt Admiral Freebee anderhalf jaar geleden in een sukkelstraatje met een armblessure die hem dwingt zijn geliefde gitaar aan de kant te zetten. Nood breekt wet denkt hij en hij is er de man niet naar om bij de pakken te blijven zitten en stort zich als een bezetene op keyboard en andere elektronische instrumenten. Zelfs een voice-decoder wordt niet geschuwd en het klinkende resultaat is een schitterend nieuw album “The Gardener”, dat de admiraal vanavond in uitgesteld relais komt voorstellen in Het Depot.

Uitstel is geen afstel en het zevende studio album “The Gardener”, van Admiral Freebee klinkt dan ook als een bel. Het is verbazend hoe een gedegen gitarist wiens band klinkt als een Belgische versie van Neil Young’s Crazy Horse, blijkbaar moeiteloos zijn hand heeft gezet naar elektronische instrumenten. Ondertussen is de armblessure gelukkig al lang verleden tijd en krijgen we live the best of both worlds te horen: een Admiral Freebee die met zijn brother in arms, gitarist Tim Coenen, toetsenist Senne Guns en drummer Laurens “Lokko” Billiet, zijn Telecaster laat rocken als in zijn gloriedagen en bonkende bassen en elektronische klanken een extra, moderne dimensie aan zijn set toevoegt.

“Va Bene” prijkt er op de T-shirt van Tom Van Laere. Daar zijn we maar al te blij om en hij ook. Dat blijkt overduidelijk uit het speelplezier dat deze band tentoonspreidt. Lachende gezichten alom op het podium en de admiraal danst zwierig over het podium en gaat regelmatig de hoek van zijn maatje Tim Coenen opzoeken om er een vurig gitaarduel uit te vechten. De set begint nochtans met een ingetogen versie van het titelnummer van de nieuwe plaat “The Gardener”, waar Tom solo tokkelend op zijn Telecaster zich achter de micro schaart en zijn partners in crime halverwege de song stuk voor stuk het podium op slenteren en instrumentaal bijvallen. “Can See The Light Again”, zingt Tom in de vrolijk klinkende opvolger “Coming Of The Light” en dat straalt gewoon letterlijk van zijn gezicht af als hij zijn gitaar met de nodige danspasjes zelfverzekerd verwisselt voor een keyboard en in het dromerige “No Ordinary Moments” voor het eerst de voicedecoder laat meespreken. Het is opmerkelijk hoe goed dat de nieuwe nummers samengaan met Admiral Freebee’s ouder werk. Nochtans hebben ze een heel ander klankenpalet, zoals de op digitale dance beats drijvend “No One Can Stop Me Now” of één van de hoogtepunten van de avond, het mysterieus voort sluipende “Digital Blues”, waar een geniaal op gitaar solerende Tim Coenen een hoofdrol opeist. Zelfs het gouden oudje “Always On The Run” krijgt een disco injectie en mag genieten van een prachtig solo moment van Koen Gissen op keyboard en ook “Last Song About You” ontsnapt niet aan de digitalisering nadat hij het omdoopt tot de “Nintendo Song” en Guns er gekke elektro tonen tussen gooit. Zin voor humor heeft de admiraal zeker en in een zoals van oudsher rockend “Bad Year For Rock ‘n Roll” last hij grappig de zin “Eins, zwei, drei, vier, hoedje von papier” in. Ambiancemaker bij uitstek blijft het aanstekelijke “Oh Darkness”, met die heerlijk snijdende gitaarrif, die de hele zaal aan het dansen en springen krijgt. Het mooiste moment van de set ligt hem echter in een verstillende versie van “Breaking Away”, waar Admiral Freebee Tom Petty naar de kroon steekt.

Met de ontroerende balade en afsluiter, het tijdloze “Rag’s ‘n Run”, mooi aangevuld met mondharmonica, bewijst Admiral Freebee nog maar eens zijn diversiteit. Hij zingt hier “I'm betting on a miracle again”, maar laat dat gokken er maar af. Admiral Freebee levert ze op bestelling als je ziet hoe de nummers van “The Gardener” live perfect geïntegreerd zijn in zijn oudere werk. The best of both worlds, beter kunnen we het niet verwoorden.

Yvo Zels